Po pierwszym wieczorze nie byłam pewna, czy to był dobry pomysł. Festiwal wlókł się w żółwim tempie, więcej było gadania niż muzyki (żebym je jeszcze mogła w pełni zrozumieć!), a i muzycznie nic jakoś wielce nie urzekło. Gdyby nie zabawa ze złośliwym komentowaniem na grupie (dużo lepsza niż sam festiwal:D) pewnie na tym jednym wieczorze by się skończyło. Nie przytrzymałyby mnie kreacje prowadzącej Michelle Hunziker (akurat tę szwajcarsko-niemiecko-holenderską gwiazdkę znaną głównie z bycia ex Erosa Ramazzottiego kojarzyłam z włoskiej tv już wcześniej:P Bo partnerujących jej w prowadzeniu festiwalu: piosenkarza Claudio Baglioniego, jednocześnie dyrektora artystycznego imprezy, oraz aktora Pierfrancesco Favino - wcale) A tak postanowiłam, mimo wszystko, kontynuować:D
Drugi wieczór nie był specjalnie lepszy, ale powoli uczę się, o co tu chodzi. Bo festiwal trwa 5 dni i startująca w głównym konkursie 20 piosenek śpiewana jest prawie codziennie! (tylko w drugim i trzecim dniu są podzieleni na 2 'dziesiątki', w pozostałych śpiewają wszyscy).
Na wyrażoną przez jednego z grupowiczów wątpliwość, czemu to służy pada odpowiedź, która z biegiem dni brzmi mi coraz bardziej prawdziwie: 'bo albo te piosenki znienawidzisz, albo pokochasz'. Znaczy jest w tym szaleństwie jakaś metoda i na mnie chyba zadziałała:D Nie żebym wobec wszystkich piosenek przyjęła jakiś stosunek emocjonalny (część do końca była mi dość obojętna, a np w kategorii dziwactw od początku moim faworytem zostali nazwani przez grupową 'lożę komentatorów' Alladynami i kończący występem na tym festiwalu swą długoletnią karierę Elio e le storie tese ze swymi turbanami:D), niemniej prawie każdy wieczór przynosi nowe 'odkrycia' i fascynacje. Duże znaczenie ma tu zrozumienie, no może nie tyle piosenki po całości (mojemu wloskiemu do tego jeszcze daleko) ale przynajmniej jej refrenu czy głównego przesłania.
Najwcześniej 'uderza' mnie emocjonalna energia duetu Meta&Moro (który zresztą - po z sukcesem zakończonej aferze o plagiat, a raczej autoplagiat - ostatecznie wygrał festiwal i - zgodnie z tradycją - pojedzie reprezentować Włochy na Eurowizję) śpiewającego piosenkę 'do terrorystów': 'Nic mi nie zrobiliście, nic mi nie zabraliście, moje życie toczy sie ponad waszymi bezsensownymi wojnami'. Klip ilustrujący tę piosenkę jest zresztą także mocny.
W międzyczasie doczytałam i dosłuchałam już, że Ermal Meta słynie ze społecznie zaangażowanych utworów (jego sanremowa propozycja sprzed roku tyczyła przemocy domowej)
Prawie równocześnie zaurocza mnie też coś totalnie stylistycznie odległego - nastrojowa ballada w wykonaniu Luki Barbarossy (laureata Sanremo sprzed ćwierć wieku zresztą). Cholernie biedzę się, żeby coś z niej zrozumieć, bo zdaje mi się, że Luca śpiewa ją w rodzimym dialetto romano, a włoskie dialekty to zuo:P Ale za to jakie to piękne, jak śpiewa, że 'wszystko przemija', ale 'jeśli spytasz mnie czym jest miłość, to nie znam słów, których używaja poeci, ale wiem, że w moim sercu jesteś tylko ty'. Nic, tylko wzdychać... No i do tego jaki piękny klip.
Drugiego dnia pojawiają się też nuove proposte (konkurs dodatkowy, coś w rodzaju debiutów? na pewno nie są to premiery, bowiem np piosenkę 'edukacyjną' o gramatycznym horrorze, jakim jest cogniutivo znałam już wcześniej). 'Nowych propozycji' jest 8 i grane są 'na pół' w ciagu 2 i 3 festiwalowego dnia, a potem wszystkie czwartego wieczora (gdy to też wyłaniany jest zwycięzca). I jak nic nie mam do zwycięskiego Ultimo, tak najbardziej z tej sekcji urzekła mnie piosenka Mudimbiego. Z pozoru radosna i wpadająca w ucho, w tekście jednak przewrotna. Bo jaki jest sekret owej 'magii' bohatera, któremu zawsze 'leci dobrze, nawet jeśli jest źle'? Ano 'bierze kieliszek i pije wino, aż robi mu sie wesoło i wtedy pojawia się ów magiczny uśmiech'
Nie kojarzyłam włoskiej piosenki z ironią, a nie był to jedyny taki przykład z tegorocznego festiwalu. Choć i tak nie 'kupuję' sklasyfikowanej ostatecznie na drugim miejscu piosenki Lo stato sociale (nawet pomimo gościnnego 'zatrudnienia' do występu tej słynnej osiemdziesięciolatki, która to zrobiła taką furorę tańcząc latino w brytyjskim Mam talent).
Czwartego dnia, pomimo 28 utworów (wszystkie piosenki z głównego konkursu plus wszystkie z nuove proposte) festiwal zdaje się ruszać z kopyta. A może to ja się już na tyle wciągnęłam? W każdym razie pomysł na wykonanie swych konkursowych piosenek z zaproszonymi przez każdego z wykonawców gośćmi (nazwano to duety ale grupy bywały znacznie liczniejsze:D) bardzo ciekawy (choć niektórzy, jak np Luca, jednak raczej na tym stracili). Przychodzi zachwyt piosenką Diodato: jakąż ten chłopak śpiewający o tym, żeby 'zrozumieć, że teraz jest wszystkim, co będziemy mieli' ma wrażliwość i emocje w swym głosie. No i te bębny. I trąbka Roya. Ciary.
Uczę się też powtarzanego nieustannie przez prowadzących wyrażenia in gara (w konkursie):P
Ostatniego dnia jednak znów jakby wolniej. Zachwyca monolog Pierfrancesco o 'stranieri' (jakże aktualne dziś i dla Włoch i dla Europy w ogóle) - nawet jeśli rozumiem piąte przez dziesiąte emocje dobrego występu aktorskiego są czytelne - ale czekanie na ostateczny werdykt dłuży się strasznie.
Na szczęście, mimo chwili strachu (z finałowej trójki tylko jedną propozycję uważam za zasługującą na 'pudło'), ostateczny werdykt mnie satysfakcjonuje. Czy propozycja Mety i Moro ma szansę na Eurowizji to osobna kwestia (uważam, że przy chęci pewnego wysiłku z obu stron, znaczy duetu plus ich marketingowców oraz europejskiej, nieznającej języka publiczności - ogarnięcie, o czym to jest piosenka, jest tu kluczowe - są one niemałe), ale przecież tak w sumie tu chodzi o festiwal włoskiej piosenki, a nie, co sie spodoba reszcie Europy (podoba mi się, że Włosi nie mają takiego ciśnienia jak np my 'pod Eurowizję' - oni wybierają piosenki dla siebie). Ja chyba 'łyknęłam bakcyla' znaczy będę teraz śledzić i kolejne Sanrema:)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz